پادشاهان و ملکه‌های خانواده سلطنتی کمتر شناخته شده لندن در یک بعدازظهر یکشنبه اخیر در بیرون کلیسایی در کاونت گاردن گرد هم آمدند و لباس‌های درخشان خود را به تن کردند.
اما جواهرات انتخابی آنها الماس یا یاقوت نبود. آنها دکمه هایی از مروارید ساخته شده بودند که کت و شلوارها و کلاه های جت مشکی آنها را با الگوهای پیچیده پوشانده بودند و با دست به طرح های استادانه ای دوخته شده بودند که در نور خورشید می درخشند.
این‌ها پادشاهان و ملکه‌های مرواریدی لندن هستند – حافظان سنتی که در دوران ویکتوریا آغاز شد، از نسل‌های مختلف خانواده‌ها منتقل شد و به نمادی از طبقه کارگر شهر، فرهنگ کاکنی تبدیل شد. آنها خود را نگهبان یک روش زندگی رو به زوال می دانند که با خواندن آهنگ های کاکنی، به اشتراک گذاشتن داستان های کاکنی و مهمتر از همه، جمع آوری پول برای اهداف خوب ادامه می دهند.
مرواریدهای مدرن که بر اساس منطقه جغرافیایی لندن گروه بندی شده اند، خود را در چند گروه خیریه سازماندهی کرده اند و مانند خانواده سلطنتی شناخته شده تر، گاهی اوقات با هم دشمنی کرده اند. اما مرواریدها بر سر این بحث می‌کنند که کدام گروه نگهبان واقعی میراث مروارید است.
ماهی یک‌بار، چند مروارید با سطل‌های پلاستیکی آبی برای جمع‌آوری کمک‌های خیریه در کاونت گاردن، بازاری که سابقاً به گردشگران تبدیل شده بود، در وست اند لندن سر و صدا می‌کنند.
جان والترز، 75 ساله، که لقب پادشاه مروارید فینزبری، منطقه ای در شمال لندن را دارد، گفت: “بیشتر لندنی ها درباره پادشاهان و ملکه های مرواریدی می دانند.” “من از یک خانم مسن خواستم که به اینجا آمد و او مرا گرفت و شروع به گریه کرد و گفت: “خیلی خوشحالم که می بینم شما هنوز در اطراف هستید.” او گفت: “تو لندن هستی.”
با این حال، گردشگران اغلب از مواجهه با آنها شگفت زده می شوند.
در یک صبح روشن ماه مارس، آقای والترز و کلایو بنت، 68 ساله، پادشاه مرواریدی وولویچ، در جنوب شرقی شهر، توسط گروهی از زنان جوان – یکی از آنها ارسی “عروس به تن داشت” – که از آنها عکس خواستند، به آنها نزدیک شدند. . مردان، با لهجه‌های کاکنی، بلافاصله به اجرای آهنگ «به موقع به کلیسا ببر» از «بانوی زیبای من» پرداختند، در حالی که زنان از خنده بلند شدند و چند پوند در سطل‌هایشان انداختند. مردان کلاه صاف خود را نوک زدند.
آقای بنت گفت: “این یک افتخار واقعی است که بتوانم چنین کاری را انجام دهم، و این بسیار سرگرم کننده است.” “شما با انواع و اقسام مردم ملاقات می کنید.”
از او برای شرکت در مراسم افتتاحیه المپیک 2012 دعوت شد و در مراسمی در حاشیه جشن و خاکسپاری ملکه الیزابت دوم شرکت کرد.
لباس‌های فوق‌العاده‌ای که مرواریدها به آن شهرت دارند – با پشت لباس‌هایشان که عناوین آگوست خود را با حروف درشت نشان می‌دهد – به همان اندازه که چشم‌نواز هستند، با پرها، درخشش و طرح‌هایی که به چشم‌ها حمله می‌کنند، عجیب هستند. ایده ظرافت از سنت در فرهنگ کاکنی برای انگشت شست زدن به دیدگاه تحقیرآمیز جامعه لندن نسبت به طبقات پایین نشأت گرفت.
برای آقای بنت و بسیاری دیگر، مروارید بودن یک امر خانوادگی است. همسرش، کیم، 66 ساله، یک ملکه مروارید است و دختر و نوه‌هایش نیز در مراسم جمع‌آوری کمک مالی تحت عنوان شاهزاده خانم‌ها و شاهزاده‌های مرواریدی شرکت می‌کنند.
مانند اکثر خانواده های سلطنتی، مرواریدها معمولاً القاب خود را به ارث می برند یا با سنت ازدواج می کنند. اما دیگران، مانند بنت، به دلیل تعهدشان به کار اجتماعی و خیریه دعوت شده اند.
خانم بنت در حالی که به فشارهای تورمی بر بسیاری از جوامع محلی اشاره کرد، گفت: “امروز، اکنون بیش از هر زمان دیگری به ما نیاز داریم.”
هنری کرافت – یک یتیم و یک رفتگر خیابان لندن – اولین پادشاه مروارید در نظر گرفته می شود. در اواخر دهه 1870، او به دلیل پوشاندن لباس‌هایش با دکمه‌های مرواریدی برای جلب توجه و جمع‌آوری پول برای بیمارستان‌ها و پرورشگاه‌ها شناخته شد.
گفته می‌شود که آقای کرافت الهام‌بخش مد خود را از فروشندگان قیمت‌ها گرفته است، که تاجران سرگردان میوه، سبزیجات، ماهی و محصولات را در خیابان‌های شرق لندن می‌فروشند، منطقه‌ای طبقه کارگر که لهجه و واژگان متمایز خود را ایجاد کرده است که مملو از قافیه‌های عامیانه است. ، معروف به کاکنی.
به گفته موزه لندن، فروشندگان گرانفروشی دکمه‌هایی را روی لباس‌های خود می‌دوختند تا خود را متمایز کنند و از ثروتمندان تقلید کنند. این جوامع کاستر برای حفظ صلح و جمع‌آوری پول برای حمایت از تاجران دیگر که شانسشان را ندارند، یک رهبر در منطقه محلی خود انتخاب می‌کنند.
آقای بنت، با توصیف اینکه چگونه فروشندگان هزینه خرید یک سنگلانگ دارند و سطل را برای کمک های مالی می گذرانند، گفت: “اگر میوه های کسی می رفت، یا الاغ مریض بود، یا چیزی شبیه به آن.” “من فکر می کنم که هنری کرافت تمام اخلاق خود را از اینجا گرفت.”
اما آقای کرافت کت و شلوارهای مرواریدی و سخاوت خود را به سطح جدیدی رساند و کت و شلوار دکمه ای خیره کننده خود را در حالی که برای فقرا و بیماران پول جمع می کرد پوشید.
دیگران به زودی به او پیوستند. در زمان تشییع جنازه آقای کرافت در سال 1930، ده‌ها مروارید از سراسر لندن برای قدردانی از او به هیئت ملحق شدند.
در حالی که افسانه های لندن معتقدند که برای اینکه یک کاکنی واقعی باشد، یک شخص باید در گوشه گوش بوق بلز که از کلیسای سنت مری لو بو در شرق لندن به صدا در می آید، به دنیا بیاید، القاب مروارید در حال حاضر توسط مردم جوامع در سراسر لندن وجود دارد. بخش ها
در حالی که برخی از سنت‌های مرواریدی تغییر کرده‌اند، قوانین روی دکمه‌ها ثابت مانده‌اند: آنها باید مروارید واقعی باشند، نه تقلید. به طور کلی، آنها از طریق خانواده ها منتقل می شوند.
دیوید همسلی، 60 ساله، در توصیف ژاکتی که از پدرش به ارث برده است، گفت: «بسیاری از دکمه‌ها بالای 100 سال قدمت دارند.
در کاونت گاردن، پس از چند ساعت ارائه لحن عامیانه قافیه‌ای کاکنی به جمعیت کنجکاو و خواندن آهنگ‌های قدیمی با ذوق و شوق در حین جمع‌آوری کمک‌های مالی، مرواریدها به کلیسای سنت پل نزدیک می‌شوند تا جلسه ماهانه خود را برگزار کنند.
“پس بیا، بیا بریم!” دورین گلدینگ، 83 ساله، ملکه مرواریدی زنگ های کمان و جاده قدیمی کنت، در حالی که به سمت جلیقه کلیسا می رفت، برای گروه فریاد زد.
خانم گلدینگ به‌عنوان رئیس انجمن پادشاهان و کوئینزهای مرواریدی لندن، به دلیل تلاش‌های خیریه‌اش توسط ملکه فقید تجلیل شد. او گفت که مرواریدها به پوشیدن دکمه های خود ادامه می دهند و تا زمانی که نیاز باشد به کمک های خیریه خود ادامه می دهند.
من ناراحت می شوم وقتی کسی می گوید: “اوه، هنوز آنجایی؟ خانم گلدینگ با خنده گفت. “و من فکر می کنم، “حالا صبر کن، چشم های خون آلودت را باز کن و ببین، ما اینجا هستیم!”
