شش ملت رودخانه بزرگ، انتاریو – هنگامی که برایان ماراکل در اواسط دهه 40 زندگی خود به جامعه موهاوک در نزدیکی تورنتو بازگشت که زمانی که تنها 5 سال داشت آن را ترک کرده بود، شغلی نداشت و تقریباً هیچ کس را در آنجا نمی شناخت.

اما شاید بزرگترین چالش پیش روی او این بود که او نه صحبت می کرد و نه چیز زیادی از Kanyen’keha، زبان موهاوک می فهمید. بیش از یک قرن تلاش دولت کانادا برای از بین بردن فرهنگ های بومی، آقای ماراکل و بسیاری دیگر از مردم بومی را بدون زبان رها کرده بود.

اکنون، 30 سال بعد، آقای ماراکل قهرمان موهاوک شده است و با تغییر روش های آموزشی به احیای آن و دیگر زبان های بومی، چه در کانادا و چه در جاهای دیگر، کمک می کند.

او در دفتر خود در یک مدرسه زبان بزرگسالان که حدود دو دهه پیش در جامعه خود، شش ملت سرزمین گراند ریور تأسیس کرد، گفت: «من هرگز زبان شناسی مطالعه نکردم، آموزش معلمی ندیدم، والدینم سخنران نبودند. ، جنوب غربی تورنتو. با این حال، کنفرانس های دانشگاهی زبان شناسی اکنون او را به عنوان سخنران معرفی می کنند.

کارشناسان می گویند، رویکردهای نوآورانه ای مانند آقای ماراکل برای غلبه بر سرکوب زبان ها و فرهنگ های بومی در کانادا بسیار مهم است.

از قرن نوزدهم تا دهه 1990، هزاران دانش‌آموز بومی، گاهی به زور، از خانه‌هایشان برده شدند و در سیستم مدارس مسکونی کانادا قرار گرفتند. در آنجا، آن‌ها از صحبت کردن به زبان‌هایشان و اجرای سنت‌هایشان منع شدند، چیزی که بعدها یک کمیسیون ملی آن را «نسل‌کشی فرهنگی» توصیف کرد.

این سیستم نتوانست به طور کامل زبان های بومی را ریشه کن کند، اما تأثیر آن برای 60 زبان بومی موجود در کانادا ویرانگر بود.

امروزه احیای زبان‌های بومی یکی از مولفه‌های فشار کانادا برای آشتی با مردم بومی خود بوده است که اولویت اصلی دولت جاستین ترودو نخست‌وزیر است. چهار سال پیش، دولت قانون زبان‌های بومی را تصویب کرد که به طور رسمی اهمیت این زبان‌ها را به رسمیت می‌شناسد و نیاز به تخصیص پول – بیش از 700 میلیون دلار کانادا تا به امروز – برای آموزش آنها دارد.

اما زمانی که آقای ماراکل به Six Nations رسید هیچ کدام از اینها وجود نداشت، و برنامه ای که در دسترس بود، به نظر او برای دانش آموزان بزرگسال مناسب نبود.

ایوانا کوسرووا، مدیر مرکز تحقیقات پیشرفته در زبان شناسی تجربی و کاربردی در دانشگاه مک مستر در همیلتون، انتاریو، گفت: «زبان های بومی بسیار متفاوت از انگلیسی هستند. اما معمولاً آنچه می‌بینید این است که روش‌های آموزش زبان بومی محلی برای آموزش زبان‌های غربی طراحی شده‌اند.»

آقای ماراکل گفت که مشکل اولین درس ناموفق او این بود که مربیان، عموماً بزرگان موهاوک بدون آموزش به عنوان معلم زبان، «کلمات» را به زبان می آورند.

آقای ماراکل گفت: “آنها فقط انتظار داشتند که با زدن کلمه ای روی شما و بلندتر گفتن آن، به نوعی متوجه آن شوید.” آنها متوجه نشدند که زبان واقعاً چگونه ساختار یافته است.

یک کمک مالی کوچک به آقای ماراکل و سه نفر دیگر از شش ملت اجازه داد تا دقیقاً تعیین کنند که این ساختار چیست.

آقای ماراکل حدود 25 سال پیش پاسخ را در دفتر دیوید کاناتاواخون-ماراکل، بدون رابطه مستقیم، مدرس دانشگاه وسترن در لندن، انتاریو، یافت.

آقای ماراکل به یاد می آورد: «در سرتاسر این میز بزرگ تکه های کاغذ وجود داشت. سخنران به آقای ماراکل کلماتی را گفت که آرزوی شنیدنش را داشت: “او گفت: “فکر می‌کنم روش جدیدی برای آموزش زبان پیدا کرده‌ام.”

آقای ماراکل گفت، حدود 60 برگ کاغذ روی میز دفتر او وجود داشت، و آنها “سنگ روزتا از همه چیزهایی بودند که برای اینکه یک سخنران ابتدایی شایسته باشید.”

Kanyen’keha یک زبان چند ترکیبی است که در آن یک کلمه می تواند به عنوان یک جمله کامل عمل کند. این کلمات از تکواژها، عناصر کوچکی تشکیل شده اند که بسته به نحوه ترکیب آنها، معنای خود را تغییر می دهند.

برگه های کاغذ حاوی تکواژهایی بودند که بلوک های سازنده کل زبان هستند.

آقای ماراکل گفت: «این خیلی بزرگ بود.

درک اینکه این عناصر کلید باز کردن قفل زبان بودند، پیشرفتی بود که آقای ماراکل برای دستیابی به تسلط لازم داشت. اما سایر دانش‌آموزان مدرسه‌ای که او در سال 1999 به آنها کمک کرد هنوز درگیر مشکلات بودند. مشخص شد که شخصی نیاز به ایجاد یک برنامه درسی و برنامه آموزشی حول تکواژها دارد، از جمله یک سیستم رنگی برای گروه بندی آنها، که آقای ماراکل از طریق آزمون و خطا انجام داد.

او گفت که یکی از کشفیات ضروری این بود که بفهمیم یادگیری Kanyen’keha مستلزم “نگاه کردن به جهان با چشم زبان موهاوک” است.

در مقایسه با زبان های دیگر، Kanyen’keha به شدت بر افعال متکی است. اشیا به طور کلی با کاری که انجام می دهند توصیف می شوند. برای مثال، کلمه “کامپیوتر” تقریباً به این صورت ترجمه می شود که “چیزها را مطرح می کند”.

به گفته آقای ماراکل، سخنرانان آن باید جهان را از نظر کنش تحلیل کنند تا اشیا.

آقای ماراکل گفت: «ما به شما به مدت شش ماه به شما یاد نمی دهیم که چگونه «مداد»، «صندلی»، «کفش» بگویید. “از آنجایی که زبان یک زبان مبتنی بر فعل است، نام چیزها از نظر دستوری کمتر اهمیت دارد.”

پروفسور کوسرووا، مدیر مرکز زبانشناسی در همیلتون، آقای ماراکل را علیرغم عدم آموزش رسمی، یک زبان شناس می داند. او گفت که آزمایش‌ها نشان داد که دانش‌آموزان او در دو سال با سیالیت در سطح دانشگاه ظاهر شدند.

او گفت: «من هرگز ندیده ام که کسی زبان آموزان بزرگسال را به آن سطح از زبان بیاورد تا بتواند پس از دو سال در این سطح صحبت کند. “این واقعا شگفت انگیز است.”

پروفسور کوسرووا گفت: «من به معنای واقعی کلمه مسحور وسعت کار او شدم. او این روش غیر محتمل، اما از نظر زبانی بسیار هوشمندانه را برای ارائه این زبان کاملاً متفاوت به بزرگسالان کشف کرده است.

آقای ماراکل که در دیترویت به دنیا آمد، بیشتر پنج سال اول خود را در شش ملت گذراند، اما بعداً در دوران کودکی خود در بوفالو و روچستر در نیویورک، و نیاگارا-آن-دریاچه، انتاریو، به عنوان پدرش که یک نجار بود، زندگی کرد. برای کار نقل مکان کرد

پس از فارغ التحصیلی از کالج دارتموث، در رشته روزنامه نگاری تحصیل کرد و به عنوان خبرنگار برای روزنامه گلوب اند میل کار کرد. او همچنین قبل از بازگشت به شش ملت، مجری یک برنامه رادیویی بومی برای شرکت پخش کانادا بود.

آقای ماراکل، 76 ساله، اخیراً از مدرسه زبانی که تأسیس کرده بود – Onkwawenna Kentyohkwa، یا جامعه زبان ما – بازنشسته شد، اما او همچنان در تعدادی از برنامه‌های آن فعال است.

این مدرسه دفاتر خود را در یک ساختمان خدمات اجتماعی بومی در دهکده Ohsweken، انتاریو، مرکز اداری گسترده اولین ملت دارد. می تواند تنها حدود 12 دانشجو در سال را بپذیرد. اولین کمک های مالی آن از دولت فدرال درست در سال 2021 دریافت شد. قبل از آن، تا حد زیادی توسط جامعه تامین مالی می شد.

هیچ رقم مشخصی از سخنرانان فعلی Kanyen’keha در این منطقه وجود ندارد، اما شعبه محلی Royal Bank of Canada، بزرگترین موسسه مالی کانادا، اکنون دارای تابلوهایی در Kanyen’keha و کارمندانی است که به این زبان صحبت می کنند. علائم به زبان اطراف جامعه به رانندگان هشدار می دهد که پیامک ارسال نکنند و رانندگی نکنند.

مارک میلر، وزیر فعلی روابط بومیان فدرال، که پس از مدتی تحصیل پاره وقت، اولین قانونگذار بود که از زمان کنفدراسیون در سال 1867، در پارلمان کانادا به زبان بومی سخنرانی می کند، از جمله دانش آموزان این مدرسه هستند.

آقای ماراکل گفت مهمترین تفاوتی که دیده این است که Kanyen’keha دیگر فقط توسط افراد مسن صحبت نمی شود، بلکه بیشتر توسط جوانان، در خانه ها، خانواده های نزدیک و در موقعیت های روزمره استفاده می شود.

او گفت: «فکر می‌کنم مردم بالاخره متوجه می‌شوند که مدارس دولتی و فن‌آوری زبان‌های ما را نجات نمی‌دهند،» و افزود: «شما باید به جوانان اجازه دهید تا سخنران شوند تا بتوانند کودکان را به عنوان زبان اول تربیت کنند. بلندگوها.»