پلیس آلمان در حال تحقیق درباره راجر واترز، بنیانگذار گروه پینک فلوید است که مدت‌هاست از اسرائیل انتقاد می‌کند، پس از اینکه هفته گذشته در برلین با لباسی به سبک نازی‌ها اجرا کرد، مانند لباسی که برای نقد فاشیسم در «دیوار» استفاده کرد. ”
آقای واترز که در گذشته اظهارات ضد اسرائیلی کرده و بسیاری گفته اند که از مرز یهودی ستیزی عبور می کند، در گذشته با دو تلاش دادگاه های آلمان برای جلوگیری از ورود او به سالن های کنسرت آلمان با موفقیت مبارزه کرده است.
تحقیقات بر روی لباسی متمرکز است که آقای واترز در هنگام اجرای آهنگ سال 1979 پینک فلوید “In the Flesh” از آلبوم اصلی آنها “The Wall” پوشیده بود، که در آن یک ستاره راک خود را یک دیکتاتور فاشیست تصور می کند. صحنه‌سازی مشابهی در فیلم «پینک فلوید: دیوار» در سال 1982 با بازی باب گلدوف به نمایش درآمد.
بر اساس گزارش ها، در طول بخش هایی از کنسرت های برلین، در روزهای 17 و 18 می، آقای واترز یک کت سیاه رنگ با سردوش و یک بازوبند قرمز پوشید. ویدئوهای ارسال شده در شبکه های اجتماعی و شاهدان او در کنار مردانی که لباس‌هایی به تن داشتند که سربازان طوفان نازی را برانگیخت، یک مسلسل به سمت تماشاچیان شلیک کرد. آقای واترز سال‌ها در کنسرت‌های خارج از آلمان لباس‌های مشابهی به تن کرده است و آن را طنز نامیده است.
مقامات برلین باید تعیین کنند که تا چه حد نمایش تصاویر نازی‌مانند توسط آزادی بیان هنری محافظت می‌شود. در آلمان، نمایش نمادهای نازی‌ها، مانند صلیب شکسته یا اساس، توجیه یا کم‌اهمیت جلوه دادن هولوکاست، و اقدامات یهودستیزانه غیرقانونی است.
نیکلاس پاتر، محقق بنیاد آمادئو آنتونیو در برلین، گروهی که نئونازیسم، افراط‌گرایی راست‌گرا و یهودی‌ستیزی را در آلمان دنبال می‌کند، در یک تبادل ایمیل نوشت: «آزادی بیان هنری مجوزی برای تحریک نفرت نیست».
او افزود: «آزادی هنری اغلب به عنوان استدلالی برای بیان دیدگاه‌های ضد دموکراتیک یا نفرت‌انگیز، از جمله دیدگاه‌های یهودی‌ستیزانه، استفاده می‌شود، اما این همیشه به این معنی نیست که قابل اجرا است – زمینه بسیار مهم است». آقای پاتر در یکی از نمایش های برلین شرکت کرد و در وبلاگ خبری بنیاد در مورد آن نوشت.
آقای واترز در ابتدا با مصاحبه با نیویورک تایمز در مورد تحقیقات موافقت کرد، اما سپس نپذیرفت. یک نماینده نوشت: «اگر قصد داریم این خبر ساختگی را بیشتر تحریک کنیم، از اظهار نظر خودداری می‌کنیم.»
سخنگوی پلیس برلین گفت که بازرسان یافته های خود را ظرف سه ماه آینده به دادستان ایالت برلین ارائه خواهند کرد. وکیل ایالت تصمیم خواهد گرفت که آیا آقای واترز را متهم کند یا خیر.
آقای واترز از طرفداران سرسخت BDS، جنبش بایکوت، سلب سرمایه و تحریم است، که دولت‌ها، شرکت‌ها و فعالان خارجی را وادار می‌کند تا روابط خود را با اسرائیل قطع کنند تا زمانی که اسرائیل به اشغال سرزمین‌هایی که در سال 1967 تصرف کرده بود، از جمله خواسته‌های دیگرش پایان دهد.
آقای واترز در کنسرت های گذشته یک بالون شناور به نمایندگی از یک خوک در حال پرواز را شامل می شود که ستاره دیوید را نشان می دهد. او از این اقدام دفاع کرد و در سال 2013 در فیس بوک گفت: “بخواهیم یا نخواهی، ستاره داوود نماینده اسرائیل و سیاست های آن است و به طور مشروع در معرض هر نوع اعتراض غیرخشونت آمیز است.”
او در یک پست فیس بوک در روز یکشنبه به بحث و جدل پیرامون کنسرت های آلمانی خود، از قانونگذاران آلمانی که BDS را محکوم کردند، انتقاد کرد و گفت که آنها “توصیه ای را به مردم آلمان برای “سکوت و بی تفاوتی” نسبت به “قتل نهادینه شده” قتل عام القاعده در نظر گرفته اند. مردم فلسطین توسط یک “رژیم نژادپرست ظالم” که به گفته او کشور اسرائیل است.
بر روی تابلوهای غول پیکر در کنسرت، نام آن فرانک، یکی از شناخته شده ترین قربانیان هولوکاست، که طی آن آلمانی ها بیش از 6 میلیون یهودی را کشتند، در کنار نام شیرین ابواکله، خبرنگار تلویزیون فلسطینی آمریکایی، قرار داده شد. که سال گذشته در جریان یورش به کرانه باختری توسط سربازان نیروهای دفاعی اسرائیل هدف گلوله قرار گرفت.
صبح چهارشنبه وزارت خارجه اسرائیل در توییتر منتشر شدصبح بخیر به جز راجر واترز که شب را در برلین (بله برلین) هتک حرمت به یاد آن فرانک و 6 میلیون یهودی کشته شده در هولوکاست گذراند.
روز چهارشنبه، مرکز سیمون ویزنتال علناً از مقامات آلمانی خواست تا درباره کنسرت در برلین تحقیق کنند. این مرکز در بیانیه‌ای نوشت: «کمتر اجراکننده‌ای وجود دارد که ویتریول ضد اسرائیلی‌اش بتواند با واترز برابری کند. واترز، علیرغم اعتراضاتش به مخالف، سال‌ها از مرز بین ضد صهیونیسم و یهودستیزی عبور کرده است.»
هرگونه اتهام ناشی از این کنسرت در حالی مطرح می شود که آلمان با بحث کلی تری درباره افزایش یهودی ستیزی در این کشور، 78 سال پس از پایان هولوکاست، مواجه است. علاوه بر افزایش کلی تعداد جنایات یهودی ستیزانه گزارش شده در کشور، پس از انتشار نامه ای سرگشاده توسط گروهی از رهبران مؤسسات فرهنگی که در آن نه تنها BDS بلکه قطعنامه پارلمانی که BDS را ذاتاً یهودی ستیزانه اعلام می کرد، نکوهش کردند، بحث های گسترده ای مطرح شد. و نصب هنری با کاریکاتورهای یهودی ستیز در جشنواره هنری Documenta در کاسل سال گذشته منجر به دور دیگری از جستجوی روح در میان نخبگان فرهنگی شد.
شهر فرانکفورت تلاش کرد تا مانع اجرای آقای واترز در Frankfurter Festhalle یکشنبه آینده شود، سالن کنسرت که بخشی از آن متعلق به شهر است. در نوامبر 1938، هزاران مرد یهودی پس از شب قتل عام معروف به Kristallnacht به میدان برده شدند و سپس به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند. اما یک قاضی در فرانکفورت از آقای واترز که روز دوشنبه حکم اضطراری علیه شهر ارائه کرده بود، با استناد به حق قانون اساسی برای آزادی هنری و این واقعیت که هیچ مدرکی دال بر نقض قانون آقای واترز وجود ندارد، حمایت کرد.
در ماه مارس، شهر مونیخ تصمیم گرفت که از نظر قانونی نمی تواند از قرارداد با این نوازنده برای نمایشی که هفته گذشته در استادیوم المپیک آنجا اجرا کرد، منصرف شود. در عوض، شهر تصمیم گرفت در روز کنسرت به اعتراضات سازماندهی شده در خارج از محل برگزاری اجازه دهد.
الکس مارشال گزارشی از لندن ارائه کرد.
