درست قبل از نیمه شب، دیوید اونیل کشتی ترال خود را به سمت بندرگاه در یونیون هال، بندری کوچک در جنوب غربی ایرلند، حرکت داد، در حالی که کشتی امواج کوچکی را به سمت اسکله می فرستد.

خدمه به سرعت صید خود را تخلیه کردند و با استفاده از یک جرثقیل جعبه های پر از یخ هادوک و هیک را از انبار آکیلا زیر نورافکن های روشن بلند کردند.

کمتر از یک ساعت بعد، Aquila برای آخرین سفر خود حرکت می کرد. دو روز بعد، خدمه محتویات کشتی – زنجیر، شناورها، طناب‌ها، کابل‌های فولادی، و قلاب‌ها – را درآوردند و آنها را به سمت اسکله پرتاب کردند تا به سمت کارخانه کشتی‌سازی بروند.

آقای اونیل در حالی که پیچ فرمان چوبی آکیلا را باز می کرد، گفت: “این با من می آید.” “این شما را به یاد تمام آنچه در این قایق گذرانده اید می اندازد.”

آکویلا یکی از ده‌ها قایق ایرلندی است که به عنوان بخشی از طرح از کار انداختن داوطلبانه دولت که پس از خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا ارائه شد، از بین رفت. به عنوان بخشی از خروج بریتانیا، اتحادیه اروپا 25 درصد از حقوق ماهیگیری خود را در آب های بریتانیا پس گرفت. این به نوبه خود، کشتی های ایرلندی را به میزان قابل توجهی در تعداد ماهی هایی که مجاز به صید هستند محدود می کند – ضرر پیش بینی شده سالانه 43 میلیون یورو (46 میلیون دلار) و ایرلند را به یکی از کشورهای اروپایی تبدیل می کند که بیشترین آسیب را دیده است.

اگرچه ماهیگیری یک صنعت کوچک در ایرلند است، اما در برخی از جوامع ساحلی، ستون فقرات اقتصاد بوده است، حتی اگر در طول سال ها کاهش یافته است. اما فراتر از اقتصاد، ماهیگیری برای نسل‌ها یک روش ضروری برای زندگی بوده است. مردم محلی می ترسند که سهمیه های برگزیت و بازنشستگی قایق ها آخرین ناقوس مرگ باشد.

آقای اونیل 37 ساله که به مدت پنج سال کاپیتان آکیلا بوده است، گفت: «این تلخ است. «شما بیشتر وقت خود را صرف نبرد با قایق می کنید. اما قایق هر هفته برای ما مزد می گرفت و ما را هم به خانه می آورد.»

در جایی دیگر در امتداد ساحل جنوب غربی ایرلند، در Castletownbere، دو ماهیگیر در حال تعمیر توری بودند، دستانشان به راحتی در پیچ و خم های سبز روشن می تازید. پشت سر آنها، در اسکله، یادبودی برای کسانی که در دریا گم شده بودند قرار داشت، با ده ها نام که قدمت آن به سال 1793 بازمی‌گردد، نامی از مردگان ارائه می‌کرد که ریشه‌های خانوادگی و تراژدی مشترک با هم دارند، نام‌های خانوادگی مشابهی که در چندین نسل تکرار می‌شدند.

در انبار نزدیک شیهان فیشینگ – متعلق به جیسون شیهان، 35 ساله و پدرش، ابی، جیسون، که در 19 سالگی کاپیتان شد، به یاد می آورد زمانی که ماهیگیری سودآور بود. او گفت، اما مقررات جدید، کاهش سهمیه ها و افزایش قیمت بنزین منجر به مرگ هزاران کاهش شده است.

او گفت: “ما ماهی داریم، پول ما این است، این چیزی است که ما اینجا داریم.” “پس ما بین یک سنگ و یک مکان سخت هستیم.”

پدرش، 64 ساله، گفت: “سرخوردگی زیادی وجود دارد، زیرا آنها احساس می کنند که ما در برگزیت فروخته شده ایم.”

این افراد با هم تعدادی تراول دارند و تصمیم گرفته اند دو تراول را از رده خارج کنند.

آقای شیهان بزرگ گفت: «این یک موضوع زنده بودن بود.

حقوق ماهیگیری مجدداً کل صنعت ایرلند را تحت تأثیر قرار می دهد، اما طرح انحلال در ناوگان ماهی سفید اعمال می شود که ممکن است تا 30 درصد از کشتی های خود را از بین ببرند. ترالرهای بزرگتر که در دورتر از سواحل ماهی خال مخالی و شاه ماهی صید می کنند نیز تحت تأثیر قرار می گیرند. فصل ماهیگیری آنها تقریباً نصف شده است.

هفت ساعت به شمال در کیلی‌بگز، در شهرستان دونگال، تراول‌هایی که قبلاً سهمیه‌های خود را برآورده کرده‌اند، هفته‌ها بیکار مانده‌اند. بازدیدکنندگان از شهر با بوی تند ماهی، یادآور کارخانه های فرآوری پراکنده در لبه های شهر، و اینکه چگونه ماهیگیری هسته اصلی هویت این مکان است، استقبال می کنند.

پاتریک مورفی، مدیر اجرایی سازمان تولیدکننده ماهی جنوب و غرب ایرلند، گفت: «اگر ماهی‌گیری را از کیلی‌بیگز حذف کنید، کیلی‌بیگز به شهر ارواح تبدیل می‌شود.

در یک پنجشنبه شب اخیر، در مسافرخانه فلیت در کیلی بیگ، گروهی از کودکان به نام وایلد آتلانتیک باسکرز در حال اجرای موسیقی سنتی بودند. اکثر خانواده های آنها به نسل های قبل در جامعه ماهیگیری برمی گردند.

در حالی که جوان‌ها حلقه‌های کمانچه، آکاردئون و گیتار می‌نواختند، یک مادر به پسری اشاره کرد که پدربزرگش در دریا گم شده بود، دختری که پدرش برای یک تامین‌کننده تور کار می‌کرد، و دیگری با خانواده‌ای که هنوز در اینجا ماهیگیری می‌کند.

در کارخانجات فرآوری، تغییرات در حال حاضر رخ داده است. مارتین میهان، مدیر کل محصولات ماهی پریمیر گفت که تولید از سال گذشته تقریباً به نصف کاهش یافته است.

آقای میهان، 49 ساله، گفت: “من خودم یک پسر دارم، و مطمئناً به دنبال او برای ورود به صنعت نیستم.”

به گفته سازمان دولتی مسئول، طرح از کار افتادن برای “بازگرداندن تعادل” بین ظرفیت ناوگان ماهیگیری ایرلند و سهمیه های جدید در نظر گرفته شده است. تاکنون 42 مالک قایق پیشنهادهایی را برای اسقاط قایق های خود پذیرفته اند. پرداخت ها متفاوت است، اما برای یک قایق کوچکتر، مبلغ متوسط ​​ممکن است حدود 1.6 میلیون دلار باشد که اغلب بین سهامداران متعدد یا یک بانک تقسیم می شود.

کارا رادون، 64 ساله، که به مدت چهار دهه از روستای شمالی گرین کاسل ماهیگیری می کند، گفت که قیمت عادلانه ای برای قایق خود دریافت کرده است. او در حال بازنشستگی است.

او گفت: «در اینجا هیچ مرد جوانی وارد این ماجرا نمی شود. جوامع ساحلی در اطراف ایرلند “در حال نابودی هستند.”

Caitlin Ui Aodha که از این آبها نیز ماهیگیری می کرد، کشتی خود را فروخت و از پول آن برای افتتاح یک رستوران در دانگاروان، در جنوب شرقی ایرلند استفاده می کند.

خانم Ui Aodha، 60 ساله، گفت: “شما باید خود را در دریا و همچنین در ماهیگیری تنظیم کنید.”

خانم Ui Aodha در روستایی در Gaeltacht، منطقه ایرلندی زبان کشور، در خانواده‌ای که بیش از 150 سال ماهیگیری کرده بودند، به دنیا آمد. او در سال‌های اولیه بزرگسالی خود ماهیگیری کرد و سرانجام در کنار همسرش، مایکل هیز، به پرورش پنج فرزند خود روی آورد، در حالی که او به عنوان کاپیتان ادامه داد.

اما دریا جان او و چهار خدمه را گرفت که قایق آنها در طوفانی در نزدیکی سالن اتحادیه در سال 2012 غرق شد.

پس از مرگ او، خانم Ui Aodha یک کشتی ترال خرید و دوباره به دریا رفت. او تصور می‌کرد که پس از بازنشستگی، قایق را می‌فروشد، اما سال‌ها همه چیز سخت بود و از کار انداختن آن تنها گزینه او بود. قایق او در اواخر آوریل از بین رفت.

او با به صدا درآوردن نام خانواده‌های ماهیگیری قدیمی گفت: «غم‌انگیزترین چیز واقعاً این است که ببینیم چگونه ماهیگیران بومی مانند من در سراسر ساحل منقرض می‌شوند، ما فقط آنجا نخواهیم بود. “همه این اسامی در حال ناپدید شدن هستند.»

اما او همچنین با انعطاف پذیری امیدوارانه در مورد آنچه در آینده خواهد آمد صحبت کرد. این رستوران Iasc یا در ایرلندی ماهی نامیده می شود. او خاطرنشان کرد که عکس‌های پدر خانم Ui Aodha با قایق‌اش دیوار را زینت می‌دهد، او در حالی که در فضای ناتمام قدم می‌زد.

او با انعکاس سال‌های ماهیگیری خود گفت: «من هر کاری از دستم بر می‌آمد انجام داده‌ام و اکنون تغییر کرده‌ایم، و این فقط چیز جدیدی است. “پس من دنیایم را به اینجا می‌آورم.”

فینبار اوریلی گزارش کمک کرد