این یکی از یک سری ارسال های گاه به گاه درباره زندگی در بحبوحه جنگ در اوکراین است.
کیو، اوکراین – آلیس بیلتسکا می دانست که فیلمبرداری در اوکراین، جایی که همیشه در معرض حملات موشکی یا پهپادی قرار دارد، چالش برانگیز خواهد بود، اما زمانی که تصمیم می گرفت چگونه داستان یک خواننده اوکراینی را تعریف کند که بین حرفه خود در ایالات متحده و خانواده‌اش در کشوری جنگ‌زده، او و هم‌تهیه‌کننده‌اش گزینه‌های کمی را دیدند.
خانم بیلتسکا گفت: «هیچ وقت این سوال وجود نداشت که کجا فیلمبرداری کنیم. «شما روح مردم اینجا را دارید. جعل کردنش خیلی سخته خدمه اوکراینی ما همگی تجربیات شخصی خود را از این جنگ دارند و همه اینها را پشت سر گذاشته‌اند و هر کسی داستانی دارد.
فیلم خانم بیلسکا، “خانه ما در آتش است” این هفته در کیف، پایتخت اوکراین، پس از یک فیلمبرداری دو ماهه زیر شبح حملات هوایی روسیه که سفری بسیار شخصی برای همه درگیر بوده است، به پایان می رسد.
این فیلم که به طور کامل در اوکراین و عمدتاً در منطقه کیف فیلمبرداری شده است، یک خواننده جوان اوکراینی به نام سوفیا – با بازی آناستازیا پوستوویت – را دنبال می کند که در تلاش است وقتی برای عروسی برادرش به کیف بازمی گردد، آن را در لس آنجلس بسازد.
در حالی که او در خانه است، جنگ شروع می شود و او مجبور می شود بین شغل، خانه و عشق، انتخاب سختی انجام دهد. نویسنده و کارگردان این فیلم خانم بیلتسکا است که در خارکف اوکراین به دنیا آمده است و داستان بر اساس تجربه خودش از ترک کشورش و تلاش برای ساخت آن در هالیوود است. همکار نویسنده و تهیه کننده او یک آمریکایی، برایان پرکینز است.
در یک صحنه، صوفیه در حال فرار با ماشین در اولین روز تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین دیده می شود و در حال عبور از جنگلی در نزدیکی هوستومل، حومه کیف است، جایی که در روزهای اولیه برخی از شدیدترین درگیری ها بین نیروهای اوکراین و روسیه رخ داده است. از جنگ کلمه “کودکان” روی ماشین چسبانده شده است و با وجود این، سربازان روسی به وسیله نقلیه تیراندازی می کنند و یک مسافر را مجروح می کنند.
در صحنه دیگری که ترسناک واقع گرایانه در ترسیم وحشت در ایستگاه های قطار در سراسر اوکراین در آن زمان بود، در حالی که یک سرباز تنها تلاش می کند جمعیت را کنترل کند، انبوهی از مردم فریاد می زنند و فشار می آورند تا سوار قطاری در کیف شوند.
خانم بیلتسکا که در مؤسسه فیلم آمریکایی در لس آنجلس تحصیل کرده بود و هفته‌ها به صورت داوطلبانه و کمک به تخلیه در هفته‌های اول جنگ گذراند، گفت که از خودش پرسیده است که چه کاری می‌توان انجام داد.
او گفت: “همیشه رویای ساختن فیلمی در مورد اوکراین را داشتم زیرا برای همیشه عاشق این کشور و مردم و خانه هستم.” وقتی مهاجر هستید، واقعاً دوباره ارزیابی می کنید و می فهمید که خانه چیست. و هنگامی که این جنگ اتفاق افتاد، راه دیگری برای مقابله با احساس وحشتناک بی فایده بودن بود: وقتی کل کشور با شر مواجه است، یک نفر چه می تواند بکند؟ خوب، من می توانم یک داستان تعریف کنم.
خانم بیلتسکا ادامه داد: «ما می خواستیم این فیلم را اکنون بسازیم، حتی در حالی که جنگ هنوز ادامه دارد، زیرا واقعاً ذهنی است. این یک داستان عاشقانه است. این یک داستان در مورد خانه است. این مربوط به همه آن انتخاب‌هایی است که ما می‌گیریم – اینکه شما بروید یا بمانید.»
آقای پرکینز یک مورد را به خصوص زمانی که فیلمبرداری به ویژه در نزدیکی خانه برای شخصی در صحنه فیلمبرداری اتفاق افتاد را به یاد آورد.
او گفت: «ما یک صحنه را در متروی کیف گرفتیم و یکی از افراد اضافی در واقع با بچه هایش در همان ایستگاه مترو پناه گرفته بود.
کیف تا آخرین هفته فیلمبرداری، زمانی که آژیرهای حمله هوایی بر فراز پایتخت به صدا درآمد، نسبتاً آرام بود. در یک شب، یک هواپیمای بدون سرنشین اوکراینی کنترل خود را از دست داد و توسط یک سیستم پدافند هوایی سرنگون شد و قطعات آن در نزدیکی محل حضور خدمه فیلم به پایین پرواز کرد. شب بعد، حداقل 30 هواپیمای بدون سرنشین کیف را هدف قرار دادند.
برای بسیاری از فعالان صنعت سینما و تئاتر در اوکراین، این اولین تولید آنها از زمان آغاز جنگ است. ویکتور شاوا، مدیر لوکیشن فیلم، گفت که او زمان خود را بین کار بر روی صحنه فیلمبرداری و عضویت در یک واحد دفاع هوایی که پهپادها را سرنگون می کند، گذرانده است.
فیلمسازان برای به اشتراک گذاشتن آثار خود با جهان نیازی به صبر طولانی نخواهند داشت. پیش نمایش صحنه ای از «خانه ما» قرار است این ماه در جشنواره فیلم کن نمایش داده شود، جایی که سازندگان درباره روند ساخت فیلم گفتگو خواهند کرد.
